Bu tarih benim için inanılmaz acıların içine sığdığı bir tarih. Ankara'da ki son günlerim. Tayinimi aldırmışım, beni nelerin beklediğini hesap edemeden memleketime. Evimi 1 hafta önceden taşıtmışım. Benim için çok değerli bir kaç Abimle ve Hacı Bayram Veli Hz.leri ve Hocasıyla helallaşıp akşama yola çıkacağım.
1 gün önce arayıp 2:30 randevu almışım, çünkü Ankara' dan ayrılırken son görüştüğüm kişinin olması benim için çok önemli. Canım Ağabeyimin Ankara dışında olacağını, saat 2:30 dönmeyi planladığını, o civarlarda olursam görüşebileceğimi söylemişlerdi. Saat 2 civarında beni arayıp planında bir değişiklik olduğunu Göksu 'ya da uğrayacağını ve randuvaya yetişemiyeceğini akşama döneceğini söylediler. Hiç önemli değil, beklerim dedim. Zaten binanın önünde caddede medikal firmalarımalarını geziyordum ve otobüsüm gece 12:00 deydi. Kurtuba'ya yöneldim.
Telefonum çaldı. Konya da çalışan çok sevdiğim bir arkadaşım arıyordu. İsmini görünce çok sevinmiştim. Ne kadar üzgün ve mutsuz olduğumu bildiği için beni teskin etmek için arıyor diye düşündüm. Telefonumu açtım, son derece telaşla bana son dakika haberini okuyordu. Sesi kulaklarımda yankılanıyor ama anlıyamıyordum.
Ben yakınlardayım zaten diyebildim. Geri döndüm binaya yöneldim, bir anda hızla gelen arabalar, çalan telefonlar, koşuşan insanlar arasında kaldım. Yukarı çıktım, malum bir şahısla telefon konuşması yapılyordu ve konuşma bitince orada bekliyenlere "telaşnacak bir şey yok, şu anda yaşıyor, yaralı durumda hastaneye götürülmek üzere yola çıkılmış" diye haber verildi. Ve 2 gün boyunca sabır ve duayla bekledim, bekledim, bekledim .....sonrası tüm medyadan takip edilebilir bir durum du, keşmekeş, muamma, ne denilebilirse ...........
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder